خاطرات کودکی...

اِمشَب برایِ مَطلَعِ شعرِ پُر از آهم
ماتَم گرفتَم آه! "بیت النور" میخواهم!

شُکر خُدا شَهرَم خیابانِ ارَم دارَد
مَن خوب میدانم که زهرا هم حَرَم دارَد

پَر میکشَم دَر خاطراتِ کودَکی هایَم
انگار دَستَم را گرفته باز بابایَم

پَس پا به پایَش میرَوَم تا جانِ آیینه
سی سالِ قَبل از این و دَر ایوانِ آیینه

بَه بَه چه دورانِ خوشی بَه بَه چه دورانی
سوهان برایَم میخَرَد بابا، چه سوهانی

از دَستِ بابا میکشَم این دستِ کوچک را
هی میدَوَم سَر تا سَرِ صَحنِ اَتابَک را

ناگاہ میبینَم  که بابا رَفته از پیشَم
حالا خودَم بابا شُدَم با ڪودَک خویشَم!

بعدَش به خود می آیَم و خود را که میجویَم
میگریَم و زیرِ لَبَم آهسته میگویَم:

آری بَدَم امّا دِلَم دیگَر چه غَم دارَد؟
شُکرِخُدا ، شُکرِخُدا شَهرَم حَرَم دارَد

اینبار اَگَر رَفتی حَرَم شَب بود دقَّت کن
غیر اَز کبوتَر صَحنِ او خُفّاش هم دارَد!

پَس مَن چِرا دَر نااُمیدی غوطه وَر باشَم
وقتی که بانو این همه لُطف و کرَم دارَد

هر جایِ این دُنیا که باشَم غیرِ شَهرِ خود
حِس میکنَم دُنیایِ مَن یک چیز کم دارَد

هرچَند شَهرِ مَن پُر اَز غَمهایِ پنهان است
هرچَند شَهرِ مَن هوایَش سَخت دَم دارَد

اَمّا به دُنیایی نَخواهم داد این دَم را
یک تارِ مویِ کاج هایِ سَبزِ شَهرَم را

اینجا شَمیمَش اختیارِ دلبَری دارَد
اینجا مُحَرَّم هم صَفایِ دیگَری دارَد

((بَر سَنگفَرشِ صَحنِ او بال ِمَلَک خورده
اَز سُفرہ ی او آب هم اینجا نَمَک خورده))

هربار اینجا پیشِ او بی اختیارِ خود
میگریَم و میگویَم از رَسمِ دیارِ خود

عُمْریست رویِ حُرمَتِ سادات پابَندیم
ما رویِ مهمان آب را هرگِز نمیبَندیم

ما رَسمِمان این بودہ مِهمان را نَرَنجانیم
اَز بام ها گُل بَر سَرِ مِهمان بیَفشانیم

خواهر فَراوان دوست می دارَد بَرادَر را
اصلاً نمی خواهم بِخوانَم روضه ی "سَر" را

اَشکم چِکید و عاشقانه روسپیدَم کرد
بانو نگاهی کرد و انسانی جَدیدَم کرد

این روسپیدی یادِ مَن آوَرد بابا را
میشُست دَر حوضِ حَرَم او صورتِ ما را

حالا مَن و فَرزَندَم و یک عشقِ دیرینه
حالا مَن و فَرزَندَم و ایوانِ آیینه

از دَستِ گَرمَم میکِشَد یک دَستِ کوچَک را
هی میدَوَد سَر تا سَرِ صَحنِ اَتابَک را ...!

شاعر : محسن کاویانی